Jednym z rozwiązań dla Przedszkoli i Szkół Życia jest metoda edukacyjna Montessori, która istnieje już od ponad 100 lat, a obecnie zyskuje mocno na popularności na całym świecie.
Maria Montessori (1870–1952) była pod każdym względem osobą niezwykłą. Początkowo sprzeciwiała się nauczaniu – jednemu z niewielu zawodów dostępnych dla kobiet pod koniec XIX wieku – i zamiast tego stała się jedną z pierwszych kobiet, które uzyskały kwalifikacje lekarza we Włoszech. Jako lekarz specjalizowała się w psychiatrii i pediatrii. Pracując z dziećmi z niepełnosprawnością intelektualną zdobyła ważną wiedzę, że aby się uczyć, nie wymagają one leczenia, lecz odpowiedniej pedagogiki. W 1900 r. otrzymała możliwość rozpoczęcia rozwoju pedagogiki, gdy została dyrektorem szkoły Ortoforetycznej dla dzieci z niepełnosprawnością rozwojową w Rzymie. Kiedy jej uczniowie spisywali się na egzaminach równie dobrze, a za to osiągnięcie obsypywano ją pochwałą, nie wychwalała tej pochwały, raczej zastanawiała się:
- co takiego jest w systemie edukacji we Włoszech, że zawodzi dzieci bez niepełnosprawności?
- co ich powstrzymuje i uniemożliwia osiągnięcie swojego potencjału?
W 1907 roku miała okazję rozpocząć pracę z dziećmi pełnosprawnymi w osiedlu mieszkaniowym zlokalizowanym w rzymskiej dzielnicy slumsów. Tam założyła swój pierwszy „Casa dei Bambini” („dom dziecka”) dla dzieci w wieku 3–7 lat. Kontynuowała rozwój swojej charakterystycznej pedagogiki opartej na naukowym podejściu eksperymentu i obserwacji. Na podstawie tej pracy przekonywała, że dzieci przechodzą przez wrażliwe okresy nauki i kilka etapów rozwoju, a samokonstrukcja dzieci może być wspierana poprzez angażowanie się w samodzielne zajęcia w specjalnie przygotowanym środowisku. Ten nowy sposób nauczania cieszył się międzynarodowym zainteresowaniem, a obecnie na całym świecie istnieją tysiące szkół Montessori (głównie dla dzieci w wieku 3–6 i 6–12 lat).